Abimle aramda 4,5 yaş var.
Birden bire abime sevgim neden depreşti diye soracak olursanız, son 6 aydır görüşmediğimizi fark ettim bugün. Demin Skype'ı kapayınca, o kadar çok özlemişim ki oturdum ağladım. İnsan hayat denilen rutine kaptırdığı anda kendini en sevdiği insanları ihmal etmeye çok meyilli oluyor. Nasıl olsa, en sevdiklerimiz buna gönül koymaz. Koysa da uzun sürmez, uzun süreli kırgınlık lugatımızda yoktur bizim! Bana demin skype'ta "Aslı, Irmak 8 yaşında! Eşek kadar oldu, inanamıyorum!!!" dediğinde bir kayayı daha kafama geçiriverdim! Yeğenim 8 yaşında! Halayım ben! Kendi halalarım gibiyim galiba.. hep uzakta. Annem de hala, o da hep uzaklardaki halaydı. Halaların kaderi mi bu yoksa? Hep uzakta olmak ? Kötü bir halayım ben!
İyi bir kardeş miyim acaba diye sordum gene kendi kendime.. Yeterince arıyor muyum abimi? Sırf abimi değil, ailemi yeterince arıyor muyum peki? NY'a ilk taşındığımızda geceleri habire kabus görüyordum. Daha önce de buna benzer uzak mesafelerde yaşamıştık; saat farkları daha azdı sanırsam, ya da ben daha gençtim... Bilemiyorum, ama daha önce hiç bu kadar etkilenmemiştim mesafelerden. Bu sefer zor oldu, hem de çok zor.. Ve ben bu mesafelerin aramıza girmesine izin verdim galiba. İstediğim kadar aramıyorum kimseyi, saat farkını bahane ediyorum hep. Gerçekten de bahane olabilir mi??
Kendime not: ABİNİ DAHA FAZLA ARA!!! SEVDİKLERİNİ İHMAL ETME!
Birden bire abime sevgim neden depreşti diye soracak olursanız, son 6 aydır görüşmediğimizi fark ettim bugün. Demin Skype'ı kapayınca, o kadar çok özlemişim ki oturdum ağladım. İnsan hayat denilen rutine kaptırdığı anda kendini en sevdiği insanları ihmal etmeye çok meyilli oluyor. Nasıl olsa, en sevdiklerimiz buna gönül koymaz. Koysa da uzun sürmez, uzun süreli kırgınlık lugatımızda yoktur bizim! Bana demin skype'ta "Aslı, Irmak 8 yaşında! Eşek kadar oldu, inanamıyorum!!!" dediğinde bir kayayı daha kafama geçiriverdim! Yeğenim 8 yaşında! Halayım ben! Kendi halalarım gibiyim galiba.. hep uzakta. Annem de hala, o da hep uzaklardaki halaydı. Halaların kaderi mi bu yoksa? Hep uzakta olmak ? Kötü bir halayım ben!
İyi bir kardeş miyim acaba diye sordum gene kendi kendime.. Yeterince arıyor muyum abimi? Sırf abimi değil, ailemi yeterince arıyor muyum peki? NY'a ilk taşındığımızda geceleri habire kabus görüyordum. Daha önce de buna benzer uzak mesafelerde yaşamıştık; saat farkları daha azdı sanırsam, ya da ben daha gençtim... Bilemiyorum, ama daha önce hiç bu kadar etkilenmemiştim mesafelerden. Bu sefer zor oldu, hem de çok zor.. Ve ben bu mesafelerin aramıza girmesine izin verdim galiba. İstediğim kadar aramıyorum kimseyi, saat farkını bahane ediyorum hep. Gerçekten de bahane olabilir mi??
Kendime not: ABİNİ DAHA FAZLA ARA!!! SEVDİKLERİNİ İHMAL ETME!
4 comments:
hem özlüyorsun hemde aramıyorsun nasıl bir psikoloji bu böyle.Bu arada nerede yaşıyorsunuz?
hakkımda sayfasını şimdi okudum new york hayalimdeki şehir :) güzel yerdir umarım :)
Ahh bu sefer bana da cok üzüntü veriyor ailemden ayrı olmak :(
Cok da takma kafana, bence bu doganin carki. Maalesef canlilar hep onune bakiyor, yeni kuduklarina sariliyor
Post a Comment